Ένα υποδειγματικό, νηφάλιο και πραγματικά διαφωτιστικό άρθρο για τη διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών στο Γυμνάσιο (ιδιαίτερα στις δύο πρώτες τάξεις) στον ιστότοπο του N. Σαραντάκου. Πολύ αξιοσημείωτη και η επιστολή των 56 πανεπιστημιακών που ζητούν αύξηση των ωρών διδασκαλίας της νέας ελληνικής.
Θα ήθελα να ακούσω και τη γνώμη όσων διδάσκουν αρχαία ελληνικά στην Α΄ και στη Β΄ Γυμνασίου. Με το χέρι στην καρδιά και έξω από συντεχνιακές «κουτοπονηριές» πιστεύετε ότι ο χρόνος και η ενέργεια που δαπανάται για τη διδασκαλία αυτή έχουν το ανάλογο αποτέλεσμα;
Προσωπικά πιστεύω ότι τα αρχαία είναι απελπιστικά δύσκολα για τους μέτριους και κάτω μαθητές, ενώ αμφιβάλλω αν και κατά πόσον ωφελούν τους καλούς.
Εγώ πάντως δεν μπορώ να απαντήσω πειστικά στο ερώτημα των μαθητών μου «Κύριε, γιατί τώρα εγώ πρέπει να τα μάθω αυτά;» Και το ερώτημα αυτό επανέρχεται με όλο και μεγαλύτερη ένταση και συχνότητα.
Σε τι ωφελεί τελικά η διδασκαλία της αρχαίας, όταν οι περισσότεροι μαθητές δεν μπορούν μετά από δύο χρόνια διδασκαλίας να επικοινωνήσουν ούτε στοιχειωδώς με τη γλώσσα του Παπαδιαμάντη (μιλώ για το διήγημα «Το αγνάντεμα» που υπάρχει στο βιβλίο της Γ΄ Γυμνασίου); Όταν δεν μπορούν να φτιάξουν μια σύνθετη λέξη από το ξένος + άγω και σου γράφουν «ξεναγωγός»; Όταν δεν μπορούν να συμπληρώσουν μια πρόταση χρησιμοποιώντας σωστά τις λέξεις «ρήτρα», «καρποφόρος», «διαπιστευτήρια» που διδάσκονται στο λεξιλόγιο των αρχαίων στη Β΄ γράφοντας απίστευτα μαργαριτάρια του τύπου: «Ο πρεσβευτής επέδωσε στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας τα ρήτρα του» (sic!) ή «Οι συνομιλίες ήταν πολύ πειστικές, αφού κατέληξαν σε συμφωνία» και άλλα πολλά (παραδείγματα από αληθινά γραπτά σε ασκήσεις συμπλήρωσης κενών με τις λέξεις δοσμένες σε πλαίσιο). Κι εμείς επιμένουμε να σπαταλάμε τόσο χρόνο προσπαθώντας να γεμίσουμε τον πίθο των Δαναΐδων...
Πέρα από κομματικές συμπάθειες και τέτοιες αηδίες, είναι καιρός κάτι ν΄ αλλάξει. Επιτέλους πρέπει να κοιτάξουμε μπροστά! Γιατί μου φαίνεται πως μοιάζουμε με τους επιγόνους των μεγάλων ανδρών και πολιτισμών και ζούμε (ως πότε;) κοιτάζοντας τα σπαράγματα του αρχαίου μεγαλείου που από ανεκτίμητη περιουσία μάς έχει γίνει αβάσταχτο βάρος που μας κρατά καθηλωμένους στη στασιμότητα.
Θα ήθελα να ακούσω και τη γνώμη όσων διδάσκουν αρχαία ελληνικά στην Α΄ και στη Β΄ Γυμνασίου. Με το χέρι στην καρδιά και έξω από συντεχνιακές «κουτοπονηριές» πιστεύετε ότι ο χρόνος και η ενέργεια που δαπανάται για τη διδασκαλία αυτή έχουν το ανάλογο αποτέλεσμα;
Προσωπικά πιστεύω ότι τα αρχαία είναι απελπιστικά δύσκολα για τους μέτριους και κάτω μαθητές, ενώ αμφιβάλλω αν και κατά πόσον ωφελούν τους καλούς.
Εγώ πάντως δεν μπορώ να απαντήσω πειστικά στο ερώτημα των μαθητών μου «Κύριε, γιατί τώρα εγώ πρέπει να τα μάθω αυτά;» Και το ερώτημα αυτό επανέρχεται με όλο και μεγαλύτερη ένταση και συχνότητα.
Σε τι ωφελεί τελικά η διδασκαλία της αρχαίας, όταν οι περισσότεροι μαθητές δεν μπορούν μετά από δύο χρόνια διδασκαλίας να επικοινωνήσουν ούτε στοιχειωδώς με τη γλώσσα του Παπαδιαμάντη (μιλώ για το διήγημα «Το αγνάντεμα» που υπάρχει στο βιβλίο της Γ΄ Γυμνασίου); Όταν δεν μπορούν να φτιάξουν μια σύνθετη λέξη από το ξένος + άγω και σου γράφουν «ξεναγωγός»; Όταν δεν μπορούν να συμπληρώσουν μια πρόταση χρησιμοποιώντας σωστά τις λέξεις «ρήτρα», «καρποφόρος», «διαπιστευτήρια» που διδάσκονται στο λεξιλόγιο των αρχαίων στη Β΄ γράφοντας απίστευτα μαργαριτάρια του τύπου: «Ο πρεσβευτής επέδωσε στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας τα ρήτρα του» (sic!) ή «Οι συνομιλίες ήταν πολύ πειστικές, αφού κατέληξαν σε συμφωνία» και άλλα πολλά (παραδείγματα από αληθινά γραπτά σε ασκήσεις συμπλήρωσης κενών με τις λέξεις δοσμένες σε πλαίσιο). Κι εμείς επιμένουμε να σπαταλάμε τόσο χρόνο προσπαθώντας να γεμίσουμε τον πίθο των Δαναΐδων...
Πέρα από κομματικές συμπάθειες και τέτοιες αηδίες, είναι καιρός κάτι ν΄ αλλάξει. Επιτέλους πρέπει να κοιτάξουμε μπροστά! Γιατί μου φαίνεται πως μοιάζουμε με τους επιγόνους των μεγάλων ανδρών και πολιτισμών και ζούμε (ως πότε;) κοιτάζοντας τα σπαράγματα του αρχαίου μεγαλείου που από ανεκτίμητη περιουσία μάς έχει γίνει αβάσταχτο βάρος που μας κρατά καθηλωμένους στη στασιμότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου