ΕΝ ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟΙΚΙΑ, 200
π.Χ.
Ότι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ΄
ευχήν στην Αποικία
δεν μέν΄ η ελαχίστη αμφιβολία,
και μ΄ όλο που οπωσούν τραβούμ΄
εμπρός,
ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να
έφθασε ο καιρός
να φέρουμε Πολιτικό Αναμορφωτή.
Όμως το πρόσκομμα κ΄ η δυσκολία
είναι που κάμνουνε μια ιστορία
μεγάλη κάθε πράγμα οι Αναμορφωταί
αυτοί. (Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ
δεν τους χρειάζονταν κανείς). Για
κάθε τι,
για το παραμικρό ρωτούνε κ΄
εξετάζουν,
κ΄ ευθύς στον νου τους ριζικές
μεταρρυθμίσεις βάζουν,
με την απαίτησι να εκτελεσθούν άνευ
αναβολής.
Έχουνε και μια κλίσι στες θυσίες.
Παραιτηθείτε από την κτήσιν σας
εκείνη·
η κατοχή σας είν΄ επισφαλής:
οι τέτοιες κτήσεις ακριβώς βλάπτουν
τες Αποικίες.
Παραιτηθείτε από την πρόσοδον αυτή,
κι από την άλληνα την συναφή,
κι από την Τρίτη τούτην: ως
συνέπεια φυσική·
είναι μεν ουσιώδεις, αλλά τι να
γίνει;
σας δημιουργούν μια επιβλαβή
ευθύνη.
Κι όσο στον έλεγχό τους προχωρούνε,
βρίσκουν και βρίσκουν περιττά, και
να παυθούν ζητούνε·
πράγματα που όμως δύσκολα τα
καταργεί κανείς.
Κι όταν, με το καλό, τελειώσουνε
την εργασία,
κι ορίσαντες και περικόψαντες το
παν λεπτομερώς,
απέλθουν, παίρνοντας και την δικαία
μισθοδοσία,
να δούμε τι απομένει πια, μετά
τόση δεινότητα χειρουργική.
Ίσως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός.
Να μη βιαζόμεθα· είν΄ επικίνδυνον
πράγμα η βία.
Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια.
Έχει άτοπα πολλά, βεβαίως και
δυστυχώς, η Αποικία.
Όμως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς
ατέλεια;
Και τέλος πάντων, να, τραβούμ΄ εμπρός.
