Πού ΄σαι Ζαμπέτα!

Σαν σήμερα «έφυγε» ένας από τους μεγαλύτερους συνθέτες της ελληνικής μουσικής. Ο Γιώργος Ζαμπέτας.
Ένας άνθρωπος φαινομενικά «λούμπεν», γνήσια όμως «λαϊκός», με ταλέντο κι ευαισθησία όσο λίγοι. Ένα αληθινό ακατέργαστο διαμάντι. Συχνά νιώθω την ανάγκη να επιστρέφω στα πιο νεανικά μου ακούσματα. Πολλά μου φαίνονται πλέον παρωχημένα, νεκρά. Όχι όμως τα τραγούδια του Ζαμπέτα! Δεν μπορώ να βρω τα λόγια για να περιγράψω πώς αισθάνομαι ακούγοντάς τα. Πολλά, ακόμα και σήμερα, με κάνουν και κλαίω. Μιλούν κατευθείαν στην ψυχή. Δε ζητούν τίποτα και στα δίνουν όλα. Άλλα, με «ξεκλειδώνουν», με ξαλαφρώνουν, με κάνουν κι ευθυμώ, ακόμα κι όταν είμαι στις μαύρες μου. Αν αυτό δεν είναι ταλέντο, τότε ποιο είναι;

ΑΘΑΝΑΤΟΣ με όλη τη σημασία της λέξης.

Παραθέτω δύο από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια ως ελάχιστο φόρο τιμής κι αγάπης για έναν από τους αληθινά μεγάλους -και καθόλου «δήθεν»- Έλληνες.